Երբ Եգիպտոսում մարդիկ արյուն էին թափում, մեր, այսպես կոչված, ծայրահեղական ընդդիմությունը տենչում էր եգիպտական գարուն` հրճվելով Վրաստանի «վարդերի հեղափոխությամբ» և Ուկրաինայի «նարնջագույն» անալոգիայով: Եգիպտոսին հետևեցին Լիբիան և քաղաքացիական պատերազմը Սիրիայում: Այս արյունալի հեղափոխությունները ոչ մի դրական տեղաշարժ չբերեցին վերոնշյալ երկրներում, ինչի վառ ապացույցն է հեղափոխություններից հետո դժգոհ մնացած հասարակ ժողովուրդը:

Դե ինչ, շահագրգիռ կողմերն Ուկրաինայում ծավալվող ճգնաժամին անշրջելի բնույթ հաղորդեցին: Խաղաղ կարգավորումը, դիմակայության այս շրջափուլում, այլևս անհնարին է, ինչը առավել հավանական է դարձնում երկրի տրոհման հեռանկարը:

Կիևն ալեկոծված է, կրակի մեջ է, փողոցներում, բարիկադների շուրջ բախումներ են, արյուն է հոսում: Սկսվել են կատաղի բախումները ցուցարարների և ոստիկանների միջև:

Կիսով չափ Գանդիի, կիսով չափ Դոն Կիխոտի հովերով տարված Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, նախագահական ընտրություններից մեկ տարի հետո, այսօր ազգային զեկույցով է ներկայացել, անգամ սիրո խոստովանություն է արել ընտրազանգվածին, թե՝ «ձեզ բոլորիդ լիքը կարոտել էի»:

Շաբաթվա զավեշտներից մեկը «Երկրապահ կամավորականների միության» նախագահ վերընտրված Մանվել Գրիգորյանի ինքնատիպ «հաճոյախոսությունն» էր համագումարին ելույթ ունեցած ՀՀ նախագահին: Գեներալը, կամ այսօր շատ մոդայիկ հայերեն բառով՝ զորավարը, նախագահին ասել էր. «Ապրես, որ դու կաս, վերջին բոլշևիկ»:

Երեկ տեղի ունեցած զույգ համագումարների նկատմամբ հասարակական–քաղաքական սպասումն ավելի շատ էր, քան այն արդյունքը, որին ականատես եղանք։ ԵԿՄ համագումարը, կարծես թե, անցկացվում էր այն բանի համար, որպեսզի Սերժ Սարգսյանը հանդես գա ընթացիկ հարցերի վերաբերյալ գնահատականներով ու նաև ոմանց, ու առաջին հերթին ԲՀԿ–ին ցույց տա, որ «Երկրապահն» իր հենարաններից մեկն է։

Մի բան էլ ես ասեմ, հետ չմնամ: Ուրեմն, այս կեղծ բարեպաշտները, որ թևերը քշտել- մեջտեղ են եկել «Նիմֆոմանուհին» (կարծեմ թե թարգմանաբար` «Հեշտամոլը») ֆիլմի առիթով, ոչ մի կերպ չեմ հասկանում նրանց: Նախ, «պոռնո դրամա» հասկացողություն, որքան գիտեմ, գոյություն չունի: Կա «պոռնո» և կա «դրամա», երկրորդը` այս ֆիլմի ցուցադրման դեմ, կարծում եմ, ամենաշատ աղմկողները հենց «պոռնոյի» սիրահարներն են:

Հետաքրքիրն այն է, որ, չնայած անցած 4-5 տարիների բոլոր ձախողումներին, ՀԱԿ առաջնորդներն ու ակտիվիստները շարունակում են գործել այն նույն մեթոդներով, որոնք վստահ կարելի է բնութագրել իբրև չքաղաքական, հակաքաղաքական: Վիրավորանք, ագրեսիա, հեղափոխական կոչեր, բայց ոչ մի մեխանիզմ, ոչ մի գործիք և, մեծ հաշվով, ոչ մի հստակ ծրագիր: Արդյունքը միայն այն մթնոլորտն է, որը հնարավոր է դարձնում այսօրվա միջադեպերը:

Այսօր Հրանտ Մաթևոսյանի ծննդյան օրն է: Երանի ինքը նաև իր ֆիզիկական գոյով մեր կողքին լիներ, մեր մեջ լիներ, մեր փողոցում, մեր դաշտում, մեր քաղաքում, մեր գյուղում լիներ: Ինքն այսօր էն տարիքում էր, որ իր հզոր ներկայությամբ, իր իմաստուն ներկայությամբ, իր խոհեմ ներկայությամբ կարող էր առաջնորդ ու հովիվ լինել, տեր լինել անտեր մնացած մի ժողովրդի ու մի երկրի: Ինքն ուներ էդ մտավախությունը, որ կարող ենք անտեր մնալ:

Նիկոլո Մաքիավելին իր «Տիրակալը» գրքում հետևյալ միտքն է արտահայտում, թե չկա քաղաքին տիրելու ավելի լավագույն միջոց, քան այն կործանելը: Եվ եթե մեկը զավթի ազատության համը տեսած քաղաքն ու խնայի այն, ինչ-որ ժամանակ հետո քաղաքը նրան չի խնայի: